Μια τελετή στην σύγχρονη Lifestyle πραγματικότητα
Τι είναι αυτό που καθορίζει τελικά ποιοι είμαστε ;
Aυτά που διαμορφώνουν τις αντιλήψεις μας τις επιρροές την στάση μας προς την ασθένεια και τον πόνο.
Ένα αρχέγονο τελετουργικό .
Ένα σαφέστατο μήνυμα στις μνήμες όλων μας.
Η πρώτη γλώσσα που αναγνωρίσαμε σαν ανθρώπινα όντα όπως είπε ο Dacher Keltner (καθηγητής ψυχολογίας στο πανεπιστήμιο Berkley της Καλιφόρνιας .
Η προσαρμογή στις ανάγκες προς μια καινούρια καθημερινή πρόκληση μας καλούν καμία φορά να ξεθωριάσουν κάτι από αυτό που πραγματικά είμαστε.
Να κάνουμε το βήμα άλλοτε μικρό άλλοτε μεγαλύτερο προς τα πλάγια από την πρώτη αφορμή του σκοπού.
Γινόμαστε κοινωνοί σε αυτό που μας παρότρυνε ο μεγάλος ποιητής να αποφύγουμε. «μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου, μές στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες».
Καθένας στον ρόλο του .
Θα μπορούσαν να αραδιάσoυν ευρήματα για το υπέρτατο αγαθό του αγγίγματος και τις ευεργετικές του ιδιότητες.
Άλλωστε είναι πληροφορίες που κάθε ένας μπορεί να πάρει από το διαδίκτυο και σας μιλάω ειλικρινά είναι πηγάδι χωρίς πάτο .
Έγινε σκόπιμα όμως γιατί αυτό που είναι σημαντικό να αναδειχτεί είναι το αντικείμενο από μια άλλη σκοπιά.
Η σκοπιά του αγγίγματος ενός θεραπευτή-γιατρό σε έναν ασθενή μπροστά σε μία ξεκάθαρη αυθεντική ανάγκη.
Την αφορμή έδωσε μία σπουδαία ομιλία ενός γιατρού, που διδάσκει στο πανεπιστήμιο του Stanford το όνομά του είναι Abraham Verghese.
Μιλώντας για την χρησιμότητα της φυσικής εξέτασης, έδωσε βάρος στην αξία του αγγίγματος προς τον ασθενή.
Μία διαδικασία που έχει χαθεί στην σύγχρονη πραγματικότητα τεχνολογίας ρυθμού συνειδητής πραγμάτωσης της ευθηνής της διαδικασίας. Είναι μία ομιλία που δίνει τροφή άπλετου στοχασμού και αναπροσδιορισμού .
Σας παρουσιάζω κάποια σημαντικά αποσπάσματα της.
«Θα ήθελα να κάνω σαφές, ότι όταν παραλείπουμε την φυσική εξέταση ,όταν τείνουμε να κάνουμε εργαστηριακές εξετάσεις .
Αντί να μιλάμε με τον ασθενή και να τον εξετάζουμε ,όχι μόνο μας ξεφεύγουν απλές ασθένειες που μπορούν να διαγνωστούν σε ένα πρώιμο θεραπεύσιμο στάδιο, αλλά χάνουμε κάτι πολύ περισσότερο από αυτό.
Χάνουμε μία τελετή.
Χάνουμε μια τελετή που πιστεύω ότι μας μεταμορφώνει, μας υπερβαίνει ,και είναι στην καρδιά .Της σχέσης Ιατρού ασθενούς…
Θα ήθελα να σας παρουσιάσω την ποιο σπουδαία καινοτομία ,που νομίζω ότι θα εμφανιστεί στην ιατρική τα επόμενα 10 χρόνια και αυτή είναι η δύναμη του ανθρώπινου χεριού.
Να αγγίζει , να ανακουφίζει , να διαγιγνώσκει και να θεραπεύει».
Ανατρέχω σε παλαιές σκέψεις της σύνδεσης πόνου και φόβου.
Σύνδεση η οποία καθιστά το άγγιγμα ένα πολυδιάστατο εργαλείο.
Κομμάτι των διακριτών και αδιάκριτων είναι και ο φόβος .
Πρωταρχικός στόχος και ο μόνος κυρίαρχος κανόνας είναι η φυσική εναρμόνιση.
Πολλοί άνθρωποι ζώντας με τον πόνο για μέρες ή και μήνες ακόμα , συναισθηματικά αποφορτίζονται Το μυαλό εξουθενώνει το σώμα και απελπίζονται νομίζοντας ότι το κόστος στην θεραπεία τους θα είναι άλλος ένας ακόμα αβάσταχτος πόνος.
Εμφανίζονται περιστατικά που ο ασθενής προκαταλαμβάνεται από λανθάνοντα μηνύματα πόνου πριν ακόμα τα χέρια του θεραπευτή αγγίξουν.
Σκοπός του θεραπευτή , να μετουσιώσει την ερμηνεία του φόβου σε ακλόνητη εμπιστοσύνη .
Ο θεραπευτής να θεραπεύσει σαν να αυτοθεραπεύεται.
Ο γιατρός αναφέρει την εμπειρία του σε ασθενή με χρόνια κόπωση
«Συνέχιζε να μου διηγείται το ιστορικό του, και άρχισα την τελετή μου .
Πάντα αρχίζω με τον σφυγμό , μετά εξετάζω τα χέρια , κοιτάζω τα νύχια .
Μετά γλιστρώ το χέρι μου προς τα πάνω και ψηλαφίζω τους παρατροχίλιους λεμφαδένες.
Και συνέχισα την τελετή μου.
Και όταν ξεκίνησε η τελετή μου, αυτός ο λαλίστατος ασθενής άρχισε να ησυχάζει.
Και θυμάμαι ότι είχα μια πολύ μυστηριώδη αίσθηση.
Ότι ο ασθενής και εγώ είχαμε αφεθεί σε ένα πρωτόγονο τελετουργικό».
Ένα κορίτσι καθισμένο στην άκρη της αίθουσας βυθίζετε σε σκέψεις .
Σιωπά και παραμένει αόρατο για 2 σχολικές χρονικές περιόδους.
Ένα εμψυχωτικό κ συμπονετικό νεύμα στον ώμο του κοριτσιού από τον δάσκαλο με μία διαλύει τον άχαρο κόσμο που σηκωνόταν καιρό τώρα .
Σκεφτείτε αν υπήρξαν περίοδοι ανάλογοι του κοριτσιού σε εσάς.
Αν ναι, πόσες φορές δεν το αναζητήσατε αυτό το εμψυχωτικό ταρακούνημα ;
Πώς θα’ ταν λοιπόν αν θέτονταν νέες βάσεις αναθεώρησης στις πτυχές αυτής της μείζονος αξίωσης φροντίδας.
Διαβάζοντας συναισθηματικά φορτισμένος ένα μήνυμα προς έναν ασθενή καταλήγει.
«Φαίνεται ότι έχουμε ξεφύγει .φαίνεται σαν να έχουμε ξεχάσει μέσα από την έκρηξη της γνώσης, και όλο το ανθρώπινο γονιδίωμα χαρτογραφημένο στα πόδια μας, έχουμε αποκοιμηθεί στη μη προσοχή ξεχνώντας ότι η τελετή είναι καθαρτική για τον γιατρό, αναγκαία για τον ασθενή, ξεχνώντας ότι η τελετή έχει νόημα και μοναδικό μήνυμα να μεταφερθεί στον ασθενή .και το μήνυμα λέει :
Θα είμαι πάντα, πάντα, πάντα εκεί.
Θα σε φροντίζω.
Δεν θα σε εγκαταλείψω ποτέ
Θα είμαι μαζί σου μέχρι το τέλος».
Καμπάνης Νικήτας