Τις φωτογραφίες απ’ το αγρόκτημα ”Το Κανδήλι” τις είδα μια μέρα τυχαία στο διαδίκτυο. Μου είχε κάνει εντύπωση το ξύλινο κιόσκι του αγροκτήματος, που διέθετε κάθε λογής καλοκαιρινή συγκομιδή: από ντομάτες, αγγούρια, φασολάκια, κρεμμύδια, πιπεριές, κολοκυθάκια μέχρι σάλτσες από ντομάτα και τραχανά.
Ήμουν περίεργη λοιπόν να γνωρίσω την ομάδα πίσω από όλη αυτή την υπερπαραγωγή, γι’ αυτό και φρόντισα να περάσω από το χωριό Προκόπιο κατά την επίσκεψη μου στην Εύβοια.
Το τι συνάντησα λοιπόν όταν κατέβηκα στο φημισμένο κιόσκι, με εξέπληξε…
Ένας νεαρός, ψηλόλιγνος άντρας, με χαμογελαστά μάτια μας πλησίασε και μας χαιρέτησε.
“Γεια σου,” του λέω, “ψάχνουμε για τον Γιώργο Πολατόγλου, τον υπεύθυνο του αγροκτήματος. Bρισκόμαστε στο σωστό μέρος;”
“Χαίρεται! Εγώ είμαι αυτός. Κοπιάστε!»
“Ωραία! Θα μπορούσαμε να πάμε ένα περίπατο στο αγρόκτημα; Είναι και η υπόλοιπη ομάδα εδώ;”
“Ποιά ομάδα; Δεν υπάρχει κανείς άλλος εδώ. Μόνος μου είμαι.”
Εκεί λοιπόν τα έχασα.
Πώς ακριβώς ένας τόσο νεαρός άνθρωπος, μπορεί να χειρίζεται την βιολογική παραγωγή τόσων τροφίμων καθημερινά μόνος του – να αναλαμβάνει το κιόσκι απ’ το πρωί μέχρι το βράδυ και ταυτόχρονα να φροντίζει για την προβολή του αγροκτήματος του στο διαδίκτυο;
“Αυτή είναι σίγουρα μια ενδιαφέρουσα περίπτωση” σκέφτομαι, και ακολουθώ τον Γιώργο, καθώς μας οδηγεί στο αγρόκτημα.
Μπαίνοντας στο κτήμα, συναντήσαμε μεγάλες εκτάσεις καλλιεργημένες με φασολάκια, καλαμπόκια και μπάμιες δίπλα από κάτι τεράστιες συκιές.
“Σας αρέσουν τα σύκα; Τότε σίγουρα πρέπει να τα δοκιμάσετε αυτά!”
Τα δέντρα ήταν πανύψηλα, ακλάδευτα, ακολουθώντας τις τεχνικές της φυσικής καλλιέργειας του Fukuoka. Και τα σύκα – ίσως η πιο ευχάριστη έκπληξη του ταξιδιού – όλο μυρωδιά και γεύση και όλα αυτά, χωρίς κανένα ψέκασμα.
Παραδίπλα βλέπω ένα μικρό σπορείο από μπρόκολα και κουνουπίδια που μεγαλώνουν.
“Αυτά είναι δικά σου, Γιώργο; Τα σπέρνεις εσύ;”
“Ναι. 3 000 φυτά έσπειρα αυτή την άνοιξη. Πάντοτε με δικό μου σπόρο που φροντίζω κάθε χρόνο να μαζεύω.”
Χαμογελάω και σκέφτομαι: “Να λοιπόν που ένας επαγγελματίας βιοκαλλιεργητής αποδυκνύει ότι είναι δυνατόν: ότι μπορεί να βασίσει ολόκληρη του την παραγωγή του σε δικό του σπόρο και δικά του σπορόφυτα… Είναι απλά θέμα οργάνωσης”.
“Κι αυτό;” ρωτάω δείχνοντας του ένα αντίσκηνο.
“Το σπίτι μου!” μου απαντά χαμογελώντας. “Τα καλοκαίρια, που ο καιρός είναι τόσο ωραίος και που έχω να φροντίσω το περίπτερο του αγροκτήματος για τόσες ώρες κάθε μέρα, προτιμάω να μένω στο αγρόκτημα. Προλαβαίνω καλύτερα”.
Λίγο πιο κάτω μας έδειξε ένα μικρό κτίριο το οποίο επισκευάζει, με στόχο να το μετατρέψει σε ένα μικρό κατάλυμα για τους εθελοντές, που μελλοντικά θα φιλοξενεί στη φάρμα. Θα έρχονται κοντά του για την εμπειρία εργασίας στο κτήμα με αντάλλαγμα στέγη και διατροφή.
Μας οδήγησε λοιπόν πέρα από το πρώτο κομμάτι και τα κτίσματα. Περάσαμε μέσα από ένα πανέμορφο μονοπάτι με μουριές και άγρια σταφύλια, και συνεχίσαμε τον περίπατό μας σε ένα δρόμο που θύμιζε ειδυλλιακά τοπία από πίνακα αναγέννησης.
Σύντομα μπήκαμε σε ένα δεύτερο κήπο με κολοκύθες και ντομάτες, και έπειτα σε ένα τρίτο και σε ένα τέταρτο…
Η καλλιεργήσιμη γη εκτεινόταν ολοένα και πιο πέρα, κι εγώ δεν μπορούσα να σταματήσω να διερωτώμαι: “Καλά ρε Γιώργο… Πώς τα προλαβαίνεις όλα αυτά μόνος σου;”
“Είμαι εδώ πολλές ώρες. Υπάρχει αρκετή δουλειά και χρειάζεται καλός προγραμματισμός, αλλά μ’ αρέσει αυτό που κάνω. Μπούχτισα να είμαι καθηγητής – το σύστημα δεν με ικανοποιούσε. Ήθελα να ασχοληθώ με τη γη, γι’ αυτό και ξεκίνησα σιγά σιγά να έρχομαι στο οικογενειακό μας κτήμα. Αρχικά ήταν για κάποια απογεύματα της βδομάδας και τα Σαββατοκυρίακα. Ξεκίνησα κάνοντας μικρά βήματα αρχικά, μέχρι να μάθω κάποια βασικά πράγματα. Μετά αποφάσισα να αφήσω όλα τα υπόλοιπα, γιατί κατάλαβα πως θέλω η ζωή μου να είναι εδώ. Γι’ αυτό κι έπεισα τους γείτονες να μου νοικιάσουν ακόμη ένα-δυο κομμάτια γης ακριβώς δίπλα από την οικογενειακή μας γη για να ξεκινήσω αυτό που ονειρευόμουν.”
“Και για εισόδημα; Πώς βγάζεις τα έξοδα σου τουλάχιστον για το αγρόκτημα; Λάστιχα, υλικά για κατασκευές;”
“Δύο μέρες τη βδομάδα οδηγάω στα γύρω χωριά, και μέχρι το κέντρο της Εύβοιας, τη Χαλκίδα, όπου διανέμω τα προϊόντα μου σε οικογένειες που έχουν προ-παραγγείλει τα λαχανικά τους και τα περιμένουν.”
“Και διανομή” σκέφτομαι και χαμογελάω. Τελικά ο άνθρωπος είναι ικανός να φέρει εις πέρας πολλά, όταν κάνει αυτό που πραγματικά τον γεμίζει.
Μας ξενάγησε στο κοτέτσι του και μας σύστησε στα φιλικά κατσίκια του, τα οποία φροντίζει να κρατά πάντοτε υγιή με τη βοήθεια των ενεργών μικροοργανισμών (ΕΜ). Περάσαμε από πανέμορφους κήπους, πλημμυρισμένους με πολύχρωμα λουλούδια τα οποία πάντοτε φυτεύει σε συγκαλλιέργεια με τα λαχανικά του για φυτοπροστασία αλλά και για παροχή επιπλέον τροφής για τα εκατοντάδες χρήσιμα έντομα που επιθυμεί να φιλοξενεί στον κήπο του. Μας έδειξε το αφράτο και μυρωδάτο κομπόστ που φτιάχνει ο ίδιος στο κτήμα – το πιο σημαντικό επίτευγμα του, όπως μας είπε. “Μεγάλη η χαρά να βλέπεις να δημιουργείται χώμα κάθε χρόνο, και αυτό μόνο από τα οργανικά απορρίματα σου.”
Γυρνούσαμε για 2 ώρες και δεν σταμάτησα στιγμή να εντυπωσιάζομαι από το πόσο υγιή μου φαίνονταν όλα, και πόση απόδοση μπορεί να έχει μια βιολογική πολυκαλλιέργεια, εναρμονισμένη με τις αρχές των Αεικαλλιεργειών-Permaculture και τις αυτές της φυσικής καλλιέργειας του Fukuoaka.
Ο Γιώργος δεν μας άφησε να φύγουμε χωρίς να κόψει ένα από τα νοστιμότερα καρπούζια που έφαγα εκείνο το καλοκαίρι και να μας κεράσει κι από ένα δροσιστικό ποτηράκι αραιωμένο πετιμέζι. Και για το δρόμο, βεβαιώθηκε πως είχαμε αρκετό φαγητό σε περίπτωση που πεινάσουμε, δίνοντας μας μια γεμάτη τσάντα με ντομάτες κι αγγουράκια.
Αυτό που αποκόμισα τελικά από τον Γιώργο και όλα τα υπέροχα έργα που κατάφερε να πετύχει μόνος του μέσα σε δύο μόνο χρόνια, είναι πώς το μόνο που μετρά τελικά είναι να κάνουμε αυτό που μας γεμίζει.
